Abdulkadir Karaman - Yarım Yamalak

Yarım yamalak her şey, boynu bükük umutlar...
Bir çiçeğin tomurcuk mevsiminin çilesi...
Dudakları çatlamış muhabbetsiz rüzgarlar
Azat bekler ümitle duaların kölesi.

Sarı sarı yargılar, hükümler kıpkırmızı
Yalnızlığın başucu mekanı tuzakların
İlham alır acıdan hislerdeki kör sızı
Türküsünü çığırır duyular uzakların.

Bir zelzele mekanı hükümlerin kağıdı
Kalem göz, mürekkebi fâili meçhul suçlar Kuşatır mihrapları sığıntılar ağıdı
Başlangıçları bekler umudaki avuçlar.

Hovarda hayallerin umudu müjdelerde
Başkaldırır bilmeyen yalnızlığa desteksiz
Bekler vuslat yâranı, şefkatli secdelerde
Seherler vuslat yoksa yürür sona isteksiz.

Ne sevdâdır bu sevdâ? ufuktaki gün gibi
Hasretin bulutlara yazılır intiharı
Herkes duyar, unutur, bir sıkletsiz ün gibi
Kaybolur eylemlerin işâretsiz mezarı.