Abdulkadir Karaman - Senden Ümit Kesince

Hiçbir göze bakmadı
Gül iken gül kokmadı
Aklından hiç çıkmadı
O gözlerin, gülüşün
Senden ümit kesince
Neler çekti? bir düşün!

Dağları yurdu sandı
İçin için hep yandı
Usanmaksızın andı
Oldu pelesenk adın
Senden ümit kesince
Çığlığını duymadın!

Kimseye bildirmedi
Çekti, baş kaldırmadı
Kaderi güldürmedi Sense hep mutlu sandın
Senden ümit kesince
Sığındığı insandın!

Kâlbine çökeldi gam
Sevgisini vurdu sam
Yılmadı, etti devâm
Yolar onu eskitti
Senden ümit kesince
Yazık meçhule gitti.

Ne bahar, ne yaz kaldı
İçinde hep köz kaldı
Verilmiş bir söz kaldı
Umutsuzca ağladı
Senden ümit kesince
Acı oldu çağladı.