Abdulkadir Karaman - Pişman Sevgi Dilencisi

Ey sevgili, içimde iken seni uzakta
Aradım, gafletimden. Ömrüm geldi son deme.
Pişmanım, utanırım; şu hâlim bir bak da
Reddetme, düşmeyeyim kurtulduğum mâteme.

Biliyorsun, hediyem can sana, getirdiğim
İsyanlarla işlenmiş, dokunmuş günahlarla
Son ânını yaşayan ümidim bitirdiğim
Kabul eyle ne olur, yakarırım âhlarla.

İrşâd olur karanlık, aydınlanır dehlizler…
Güzelliğin mehtâbı kıskandıran güzellik!
Her manzarada seni kucaklar hayran gözler…
Kaynak olur körlere yansıttığın özellik.

Bağışlanma bekleyen günahkâra umutsun…
Gece-gündüz, inan ki yardımına muhtaçtır!
Unutulacağını bilen nasıl unutsun! ?
Seni, sevene sevdân iki âlemde taçtır.
Geldim mücrim, isyankar; örtün ile üstümü
Şefkât, merhâmetinle kapat da arınayım.
Aşka çevir kâlbimden dağılmayan hüznümü
Sığınağım, siperim; gölgende barınayım.

Gözyaşları kâlplerin yok edermiş kirini
Secdelere kapanıp ağlayayım, bırak da!
Kaybedip, çâresizce arayanım, yârini
Günahkâr da gelmişsem, sar, bırakma ırakta.

Ayrılıklar aşığın artırırmış aşkını
Dayanacak tâkati kalmışsa yüreğinde! ?
Birine yem olmadan kucakla bu şaşkını…
Zevk verir, eriyeyim, gam değil, âteşinde.

Mihrapmış buluşmamız, secdeymiş kavuşmamız…
Kimlere secde etti, şu günahkar, bir bilsen?
Elzemmiş engellerle sona dek savaşmamız…
Mağlubiyet hakkınmış, affa lâyık değilsen.