Abdulkadir Karaman - Mazi Derinde Yara

Hani, hatırlar mısın, elele gezdiğimiz
Gelincik tarlaları aşkımızı saklıyor?
İsimlerimizin ilk harfini yazdığımız
O ağacın dibinde kâlbim hâlâ bekliyor.

Unutulmaz ânların büyüsüne dalarak
Gidip de gelmeyişine mâzeretler bularak
Hayâller kura kura, heyecanla dolarak
Özlemini rüzgarın şarkısına yüklüyor…

Bu ayrılık bu aşkı körükler de yıkamaz
Yüzün sinmiş kalbime, ölsem bile çıkamaz Canımı hiçbir ateş, aşkın kadar yakamaz
Kül etse de, yanmaya gözlerini bekliyor….

Kelebekleri bile kıskandıran süzülmen
Gitmiyor hayâlimden, nazlanman, küsmen, gülmen…
İmkânsız olsa bile sonsuza kadar gelmen
Yüreğim usanmadan umutları yokluyor.

Bütün kabâhat senin, diyorum yüreğime
Suçlu aramak boşa, kızıyorum kendime
Solan resmini alıp kanla dolan elime
Sensizlik zehri her an yüreğimi okluyor…