Abdulkadir Karaman - Mahkumsun Mahkumlara

Benim gibi doğuştan, bahtsızmışsın neyleyim?
Ey zindan! Suçun ne ki, mahkumsun mahkûmlara?
Suçum mu? Mâsumiyet, sormadın ya söyleyim
Sırdaşım, bana de ki; mahkûmsun mahkûmlara!

Kapın hep gıcırtılı, pencerense dar mı,dar?
Bilmem, sana ne için katlanır o mahkûmlar?
İçinden daha beter dışarıda durumlar
Sorgu,sualsiz belki,mahkûmsun mahkûmlara.

Rüzgâra dövülürsün, yağmura ıslanırsın
Boş kalsan benim gibi,çok çabuk paslanırsın
Adâletsiz dağlara sırtını yaslanırsın
Kaçma uzağa, gel ki, mahkûmsun mahkûmlara!

Kim bilir, kaç müebbet, kaç idâmlığın vardı?
Azat için, kim bilir, ne kadar çok ağlardı! Haksızlıklardan belki, temiz kâlbin karardı
Utancından hep öl ki, mahkûmsun mahkûmlara!

Duvarlarında ne çok yumruk ve kan izi var
Gözyaşından oyulmuş döşemendeki taşlar
Zindanına daldıkça kararmış ak bakışlar,
Acı haline, gül ki, mahkûmsun mahkûmlara!

Koruyanın olmasa inan yok olursun hep
Kıymetimi bil, benim, varlığına tek sebep
Halimden anlamazsan, ister acılarla kep
Sonsuza kadar,bil ki, mahkûmsun mahkûmlara.

İnan! ben olurum da, sen âzat olamazsın
Bensiz kalırsan eğer hiç rahat olamazsın
Ölüm olursun ama, sen hayat olamazsın
Âkıbetini gör ki, mahkûmsun mahkûmlara.