Abdulkadir Karaman - Mahkumlar

Dal gövdeye mahkum, ben ise ona
Çiçekler meyveye dönmeyi bekler…
Kâlbimdeki yara döndü çıbana
Canımdaki yangın sönmeyi bekler.

Doruklarda duman, içimde sızı
Hüküm ayrılığa olmamdır râzı
Hasret her yanıma yazılmış yazı
Fırtınam umutla dinmeyi bekler…

Gün batar, ay doğar; gece her zaman
Acılar altında, büzülür liman Sevince ermeyi bekleyen, uman
Kavuşamaz ise yanmayı bekler.

Gözler, körükleyen, söndüren közü
Hasrettir kavuran, savuran özü
Güldüremez kimse ağlayan gözü
Gözyaşı hicranı yenmeyi bekler…

Çerçöp gibi, candır, can iltihabı
Dermansız, dermandır bitmez serâbı
İçer bakış bakış gözler şarabı
Nâfile, içtikçe kanmayı bekler.