Abdulkadir Karaman - Küllenmez Duygular

Kapanmaz yaraları sabırla kurutmuştum
Kazımıştım kâlbimden, adını unutmuştum
Sanıyordum, kendime göre bir yol tutmuştum

Bir gün rüyama girdi, gözleri dolu baktı
Yakma dedim, küllenmiş duygularımı yaktı.


Aklım, fikrim, irâdem varlığıyla kaplandı
Sanki o ân kâlbime binlerce ok saplandı
Yaşadığımız ânlar içtimâda toplandı

Uzattım ellerimi, ufuktan da uzaktı
Yakma dedim, küllenmiş duygularımı yaktı.

Depreşmiş özlemiyle üzerime yürüdü
Ürperdim, sevgisiyle benliğimi bürüdü
Yapma dedim, yalvardım, tuttu yerde sürüdü

Yine terk etti, ben melül mahzun bıraktı.
Yakma dedim, küllenmiş duygularımı yaktı.


Bir kuruntu her zaman yaşadığım bu rüyâ
Dalmak istemiyorum hiçbir zaman uykuya
Kahrederim hep onsuz yaşadığım dünyaya

Yakma dedim, küllenmiş duygularımı yaktı.
Sormayın gözlerimden akan yaş niçin aktı?