Abdulkadir Karaman - Körkütük!

Sızılar ta derinden, karınca ölse kâlbim
Emelim yaşatmaktır, korkarım öldürmekten.
Üzsem haksız birini, tirtir titrer her yerim.
Târifsiz zevk alırım, üzgünü güldürmekten.

Ne anlamsız kin, garaz: ne mânasız dövüşmek!
Güzellikler dururken, çirkine rağbet saçma!
En güzel armağandır varlıklara sevişmek...
Kolaylamak nîmetken; zorlamak, zahmet saçma!

Gözüm sevgi pınarı, göğsüm muhabbet bağı.
Bakarım sevgi ile, muhabbetle sararım
Ruhumdan doğar coşkun sevinçlerin ırmağı.
Kim sevgiye muhtaçsa bulana dek ararım.
Her göz benim mihrabım, evimdir her kâlp benim
Bir yol vardır erişen, ararım bıkmaksızın
Ben herkesi severim, olmasa hiç sevenim
İşlerim duygulara, bir daha çıkmaksızın.

Şu pejmürde hâlime bakıp ta şaşırmayın
Bu rütbe, üniforma seçtiğim şekil değil.
Sabır sonsuz deryâdır, yüklenip taşırmayın
Asıl olan sevgidir, bilinsin nâkil değil.

Çok kötü olsa bile, kimseye hor bakamam
İyilik şiarımdır, neyse bilmem kötülük?
Kâlp sevginin üssüdür; incitemem, yıkamam
Sarhoşum ben sevgiden, inanın ki körkütük.