Abdulkadir Karaman - Korku Ve Ümit!

Beklemediğin bir ân, çok korktuğun olacak...
Kalktığında bir sabah, bakacaksın ben yokum.
Gözlerin yaş, yüreğin pişmanlıkla dolacak...
Deliye çevirecek her yana sinmiş kokum.

Soracaksın: ne için, nereye gitti, niye?
Sebepler arayarak kendine kızacaksın!
Korkacaksın; ebedî, gelmez terk etti diye
Usanmadan adımı her yere yazacaksın!

Susuzluğun doruğa çıkacak, ya hasretin! ?
Vermeyecek hiç rahat, bozacak huzurunu...
Arama canındadır; usandığın gurbetin…
Kurtuluş yok, kırmadan kibrini, gururunu..
İçinde, umutların başlayacak yangını...
Gözyaşın söndürmekte kifâyetsiz kalacak!
Lânetle anacaksın düştüğün yanılgını…
Güvenle dayandığın ümitler yıkılacak!

Bir yaslı kâlp sonsuza ilencini sıralar…
Hiç rahat vermeyecek, hatıralar kaçsan da...
Depreşecek, kapandı zannettiğin yaralar
Bulunmayacak çâre, dermana el açsan da...

Yollara perçinleyip gözlerini, bıkmadan
Bekleyeceksin...belki, geriye döner diye!
Canını özlemlerin alevinde yakmadan...
Kavuşmak mümkün değil terk ettiğin sevgiye!