Abdulkadir Karaman - Keşke Hiç Olmasaydın

Keşke hiç olmasaydın; başlamazdın, bitmezdin
İçimde tedâvisiz özlemler bırakarak…
Eğer gerçek sevseydin, böyle çekip gitmezdin
Ağlıyorum içime, resimlere bakarak…

Varlığınla işgalde, yokluğuna mahkumum…
Azadını bekleyen kuş gibi kafesinde.
Ne günse, ayrılıktan terhisi bekliyorum?
Sonsuza dek sevgili, haberin gelmese de.

Her başlangıç bir sonmuş; ya sevinç, ya üzüntü…
Kelepçeli feryâdım, prangalı gözyaşım! Yüreğimde pişmanlık, ümidimde çöküntü…
Bitmez, beni yorsa da; yoksunlukla savaşım.

Alışmak mı? İmkansız, öyle zor ki alışmak…
Gündüz hülyalarımda, düşlerimdesin gece…
Emelim; ufuklarda her gün, her an buluşmak…
Sensizlik hep seninle, kilitlenmiş bilmece.

Bir hazan ürküntüsü, bir bahar sıcaklığı…
Kâlbime demirleyen vuslattan miras kalan.
Hayalimde aşkımın tertemiz berraklığı…
Özleminle tutuşan, yangınlara dayanan.