Abdulkadir Karaman - Kalmadı

En yakınımdın, en uzağım oldun,
Kimim kimsem kalmadı.
Tek sığınağımdın, her tuzağım oldun;
Gözlerimde dinmeyen
Sağanağım oldun.
Ağladıkça...
Mendilime yüzün damladı.

Anlayamadım niçin,
Gittin dönmemek üzere,
Apansız bir vakitte?
O günden beridir
Kapalı durur kapım,
Hiç kimseler çalmadı.
Sabret dedim kendime,
Metânet göster dedim;
Ne yaptıysam olmadı.
Sensizliği hazmetmem
Mümkün değil inana ki;
Gözüme koydum taştı
Gönlüme koydum almadı.
Analdım artık
Geçte olsa,
Bıraktığın çiçekler
Boşu boşuna solmadı.

Bilmiyorum kalır mıydı
Olanlar dursa?
Süpürdü zaman neyim varsa;
İçim boş şimdi…ellerim boş...
Düştüğümden beri bu aşka
Hiçbir şeyim, hiçbir kimsem kalmadı;
Yine senden başka.