Abdulkadir Karaman - Îlan-ı Aşk!

Ateş basıyorsa yüreğimi
Seni anınca...
Ve görmüyorsam...
Düşünmüyorsam senden başka...
Yalnız hayâlin bürüyorsa gözlerimi…
Sensen en ve tek değerli…
Kimseye değer vermiyorsam...
Bir çılgına dönüyorsam sensiz kalınca...

Bir telini bile...
Değişmek istemiyorsam başkasına...
İçimde ateş topu gibi duruyorsan...
Sana yan bakan bir gözün
Yapışıyorsam yakasına...
Kalbimle birlikte çarpıyor,
Nabzımla bir vuruyorsan...
Yokluğunun...dayanamıyorsam şakasına...
Söyler misin nedir bu?
Ben bulamadım bir cevap...
sende de bir cevap yok mu?
Sözüm ve sözlüğüm sensen...
Her cümlem seni târif ediyorsa...
Sen aklıma düşünce...
Aklımda olmadığın bir ân zâten yok!
Aklım başımdan gidiyorsa....
Sensen kördüğüme dönen özüm...
Ve sensen problemim,
Problemime tek çözüm...
Gözüm sensen...ağlayan
Ve sensen gülen yüzüm.

Bütün cesâretimle söylüyorum...
Sır olmaktan çıksın artık bu...
İlk ve son sözüm!
Değilsin ve olamazsın aslâ tabu!
Böyle olmasaydı keşke! ...
Daha nasıl anlatayım! ?
Anla artık iki gözüm!
Ve anlat bana!
Düştüğümün delili mi bu, aşka?