Abdulkadir Karaman - Halkımın Hali

Sığlara sığınmış aç, susuz, sefil
Kimi, kimsesi yok, perişan halkım!
Saf kuzu, idâre edenler gâfil
Kimi, kimsesi yok, perişan halkım!

Beyinlere demir atmış tembellik
Ne yolu var, ne su, ne elektrik
Irgatlık tek meslek, rütbe kölelik
Kimi kimsesi yok, perişan halkım!

Okul yok, bihâber nesil ilimden
Göz açmak imkansız baskı, zulümden
Bu nasıl özgürlük, beter ölümden! ?
Kimi kimsesi yok, perişan halkım!

Çeker büyüklerin her tür kahrını
Bal ister, verirler külfet zehrini İçine akıtır isyan nehrini
Kimi kimsesi yok, perişan halkım!

Sen sal, dertler baştan 'gitmedi” derler...
Barış ister, savaş 'bitmedi” derler...
Kan verir, can verir 'yetmedi” derler...
Kimi kimsesi yok, perişan halkım!

Tarlası çoraktır, harmanı kıtlık!
Bir kemik, bir deri; dermanı kıtlık!
Gözü aç beylerin fermanı kıtlık!
Kimi kimsesi yok, perişan halkım!

Duyun bu çığlığı, ağalar, beyler
Sorun; açlar ne yer, ne içer, neyler?
Söylesem dokunur denecek şeyler
Kimi kimsesi yok, perişan halkım!