Abdulkadir Karaman - Düşüncemin Kırık Putu

Düşüncemin...kırık putu...
Ruhumun...kirli tabutu...
Canım isyanlara tutu...
Kurtaracak kimsem yoktur!

Beklentiler körfezi can...
Ufkunu gasbetmiş hicran...
Dönülmez yerlerde cânân...
Tutunacak kimsem yoktur!

Umularda kır hislerim...
İmdada ağyar seslerim...
Olmaz düşlerde beslerim...
Yekinecek...kimsem yoktur!

Gözlerim gökkuşağında...
Kavuşmanın başağında...
Umutların kavşağında...
Okunacak kimsem yoktur!

Sarılsam eline ayın
Ayın hâleleri mayın
Yok olurum, unutmayın!
Yakınacak kimsem yoktur!

Susuzluğa sınır koydum...
Kuraklığı özden soydum... Dâvet eden sesi duydum...
Bakınacak kimsem yoktur!

Kararlı baş kaldırmaya
Saldırana saldırmaya
Kim duyarsa aldırmaya
Sakınacak kimsem yoktur!

Zafer olmuş, olmamış...hoş!
Mevkî makam kalmamış...hoş!
Didinmiş, hiç yılmamış...hoş!
Çekinecek kimsem yoktur!

Her şeyinden vaz geçecek...
Üflenmezse köz geçecek...
Umutlarla yaz geçecek
Dokunacak kimsem yoktur!

Gelemeyecek gözlediği...
Can bildiği, özlediği...
Elâlemden gizlediği...
Dökünecek kimsem yoktur!

Bir yüreğe tutsak düşmüş...
Ümidine pasak düşmüş...
Azadına yasak düşmüş...
Yakınacak kimsem yoktur!