Abdulkadir Karaman - Çelişkilerde Çiçek Kalbim!

O gözler ki sînemi gizli gizli bıçaklar.
Elemimi gözyaşım damıtır, aktığında.
İçimdeki fırtına dorukları kucaklar
Bakma! Ne olur, bakma! Eririm baktığında!

Ruhuma çöreklenen sızılar aman vermez!
Süre, zaman isterim; sebepsiz, zaman vermez! ?
Derdi verir sormadan, ağlatır, derman vermez!
Kurduğum hayâlleri sebepsiz yıktığında!

Göğsümde nadas olur, özlemlerin destesi
Çelişkilerde çiçek, kâlbim vuslat güftesi
Rüzgarların dilinde, hazan aşkın bestesi
Biter mi hiç iniltim, hicranlar yaktığında?
Kor zamanlar, ilticâ bekler benden, edemem! ?
Çağırır umutlarım; armağansız gidemem! ?
Hançerler hislerimi yalnızlıklar, güdemem! ?
Gökkuşağından sürgün yıldızlar aktığında!

Şu yaralı kâlbimin niyâzıdır, dilekler.
İzlemektedir rindi, gece&gündüz melekler
Ben toprağa küskünüm, topraksa beni bekler
Yağmurdan sonra visâl esansı koktuğunda!

Bir koşucu yüreğim, nefes nefese kaldı.
Geceler esrârengiz, seherim tutsak aldı.
Sevgi, doyamadığım aşk peteğindeki, baldı
Döküldü, kâlbim yâra imzâya çıktığında!