Abdulkadir Karaman - Çalıkuşu

Hiç kimse açamadı geçtiğin kapıları
Kendi kendime mahkum tükettim hep yılları
Gönül ağacımın sen oldun umut dalları
Umutlarımı niçin yıktırdın çalıkuşum.

Girdiğin hücrelere hiç kimse giremezdi
İçindeki esrarı, imkansız bilemezdi
Eriştiğin yerlere, can veren eremezdi
Surlarımda delikler açtırdın çalıkuşum.

Her şeyimi izinsiz girdin, istilâ ettin
Başıma bu sevdâyı inan sen belâ ettin
Mecnunu yitirmiş şaşkın bir Leyla ettin
Uzaklardan el gibi baktırdın çalıkuşum.
Ne biçim o bakışlar? Ne o yangın gülüşler?
Raksederken göğsümde, ne o kıvrak dönüşler?
Hayaller seninle hoş, seninle güzel düşler
Çoraklaşmış kâlbimi yaktırdın çalıkuşum.

Gel deyince gelmezsin, git deyince gitmezsin
İçten içten yanarsın, inadından tütmezsin
Yalvarsam yetiş diye, imdâdıma yetmezsin
Bu kadar naz çok, nazından, bıktırdın çalıkuşum.

Kon artık, kanatların kırılacak konmazsan
Kanımı yaktın inan, affedemem, yanmazsan
İçtiğin aşk iksiri, sende suç inanmazsan
Yüreğimde şimşekler çaktırdın çalıkuşum.