Abdulkadir Karaman - Bir Yetimin İlenci

Emzikteyken düşman ana, babamı
Vurdurtmuş da yetim, öksüz kalmışım.
Depreştirmen, deşeleyip yaramı
Körpe iken belâlarla dalmışım.

Bilmeden nâmerdi, merdi, mertliği
Doğru mu kaderin bana ettiği
Doğrultup namluyu, çekip tetiği
Öldürüp düşmanım, öcüm almışım.

Evim Islahevi, mahkumluk işim
Özlemim özgürlük, buzul dağlarda
Ne sevmeyi bilmiş ne sevilmişim
Hayatım toz duman kardır çığlarda.
Baba sevgisinden mahrum bir yürek
Ana kucağına hasret çekerek
Gözyaşı dökerek, boyun bükerek
Acıların deryasında solmuşum.

Koğuşlar çok soğuk, vicdanlar katı
Görmedim ömrümce huzur, rahatı
Yaşadım hep kaçak, göçek hayatı
Ben hayatı çile, cefâ bilmişim.

Kaderim, kaderim; kara kaderim
Böyle imiş, kime, nasıl, ne derim?
Özgürlük içimde kör mum misali
Yanar sönük, sönük, ondan kederim.