Abdulkadir Karaman - Bir İstanbul Sevdalısı

Nazlı bir güzeldi o, bahtında yazı idim
Hüsnüne yüreğimin yanık avazı idim
Her şeyimi uğruna vermeye râzı idim
Belli değil süresi, tutuşturdu yanarım
Yazık ki ayırdılar, özlemiyle kanarım.

Sevdâlılara durak, düşkünlere limandı
Hissizlerin elinde teli kırık kemandı
Her seheri hikaye, her mehtâbı romandı
Sisler içinde kaldı içimdeki dağlarım
Yazık ki ayırdılar, özlemiyle kanarım.

Kahrolurum küserse, gönlüm bahtına küser
Boğazda doğan meltem, buruk bağrıma eser
Ufkumda gurup idi, ruhumda coşan Kevser
Şimdi hüzün akıtır, Kevser akan pınarım
Yazık ki ayırdılar,özlemiyle kanarım.
Tutuldu fırtınaya, sevdâsında yüreğim
Ahd ettim kavuşmaya, dümenimde özlemim
Ondan sürgünde olmak, girdabım ve elemim
Kimse bilmez hicranla için için ağlarım
Yazık ki ayırdılar,özlemiyle kanarım.

Yedi tepede yedi meşalemdi, yanardım
Ey şehir! Aşkın için herkese gül sunardım
Sana hor bakanları hor görürdüm, kınardım
Gülşenim hazan şimdi, viran bahar bağlarım
Yazık ki ayırdılar,özlemiyle kanarım.

Sanmam âlemde başka bulunsun bir benzeri
Bilirim ki âlemin ondadır aç gözleri
Söndüremem, içime atmış sevdâ közleri
Böyle yanmak zor mu zor, şaşkınım, bîkararım
Yazık ki ayırdılar,özlemiyle kanarım.