Abdulkadir Karaman - Bir İflas İlamı

Gözü dönmüş
Kana susamış kâtiller
Bırakmış bir tarafa insanlığı, aklı
-Kim bilir içlerinde ne hınçlar saklı
Kinle demlemiş vicdânı
-Olduğu şüpheli vicdânın
Her kötülüğü yapmakta
Ne zaman, nasıl isterse canı
-Hiç insanlığı kalmaz mıymış insanın?

Ava çıkmış
Gece&gündüz, büyük&küçük ayırt etmeden
İnsan avına
Her cephede
Yetişin imdada yetişin!
Can çekişen değerler bitmeden
Vatan yok
Özgürlük yok
Yiyecek, içecek, giyecek
Tutan yok
Mâsum, mağdur, mazlum bir cephede

-Niye kan, barut, acımasızlık, zulüm emeller?
Bugün ona
Yarın sana
İlişme deme bana
Tarihte çok yaşandı bu haller

Ne olmuş ki bunların sevgisine?
Sevgi dağıtması gerekirken
Tetik çeker hemcinsine
Bir merhametsiz gölgesine sine sine
Hani, nerde bunlara dur diyecek eller?
Talan eder sızlamadan
Canı, malı, vatanı
Kininde ölmüş kâtiller

Seyredin
Kanı donduracak umarsızlıkla seyredin siz
Sızlamadan içiniz
Târihin görmediği bu talan katliâmı
-Niye, böylesine acımasızlık
Böylesine insafsızlık
Niye böylesine kısırlaşmış îzan, anlayış?
-İşte en büyük yanlış
En büyük aldanış

Hiç kin ve garazdan başka
Filiz veriri mi, boy atar mı
Kan ile sulanan temeller?

Binmiş tarihi bir zâlim korumasız
Tarihi gariban bir milletin ensesine
Olan bitenden
Tuzu kuruların nesine
Bu duyguların kangren olduğunun
Umutların öldüğünün
Belgesi değil de, ne?

Bir çöküş başlamış ki
Yok oluş olacak devâmı
Kesmiş herkes birbiriden yardımı, ikramı
Bir düşünün
Nîmet mi bu, belâ mı?
Değil, elbette değil
Ne yazık! ne acı ki!
Bu insan ve insanlığın iflasının îlamı.