Abdulkadir Karaman - Bir Gülün Hikayesi

Buz gibiydi toprak
Gökyüzü karmakarışıktı
Üşüyordu elleri
Bulutların donuk donuktu gözleri
Tesadüfen atılmış bir tohumun
Beklentisi çok az bir ışıktı
Henüz dalına doğru yönelmemişti yaprak…

Kar yağdı lapa lapa
Rüzgar esti çılgıncasına
Raks ettiren melodiler çalarak
Sürgün yapraklara
Dallarda çiçek yerine kuşlar açıldı
Ay saklandı bulutlar arkasına
Yıldızlar çıkmayı hiç istemedi
Ayazın tipili balosuna

Bir fidanda bir zerre uzandı dal ucuna
Dudağında
Her renkten renkler vardı hediye
Son verdi zaman üşüten orucuna
Yeniden fırsat doğdu sürgündeki sevgiye

Güneşin gitti ürkekliği
Ay salınmaya başladı sereserpe
Yıldızlar dansa tutuştu Burçlarla her gece
Depreşti gülnihâlin yürekliliği
Duyguları heyecanlarla tutuştu

Isındı toprak
Ne kadar şükretse azdı cemreye
Su ısındı
Nazlanmalar kendiliğinden bitti
Açıldı yaprak
Goncalarla doldu fidanlar
Duygular tomurcuklandı
Bir gül açıldı binlerce güle bedel
Sevgiden
Her yüreğe saçıldı
İtiraz yükselmedi kimseden
San ki o güldü…özlenen…beklenen! .

Bütün güllerin sevildiği ondandır
Güle benzetildiği sevgililerin…sevenlerin

Bütün güller soldu
Kurudu bütün fidanlar
Sevgi gülü solmayacak
Görecek yaşayanlar
Gülün sevgisi tükenmeyecek
Ölmeyecek…ölmemeli…sonsuza kadar.