Abdulkadir Karaman - Balıkçı Kızı

Seninle tanıştığımız
O günü hatırlıyorum da…
Bir balıkçı kızıydın…
Deniz kenarında...
Fırtınalı bir gündü…
Dün gibi aklımda…
Taş atıyordun denize
Bir şeyler mırıldanarak
Küfrederek martılara…
Hâlin de biraz üzgündü…! ?
Kaptırmış gibiydin kendini
Girift duygulara...

Perçem perçem saçların vardı…
ipeksi...
Savruluyordu…
Meydan okurcasına rüzgarlara…
Gözlerin deniz mâvisi..
Yanağın nar kırmızısı...?
Hele dudakların...! ?
İçimin sızısı...
Adeta vurulmuştum ilk ân
İlk bakışta...sana!

Büyüleyici gözlerin...
Zıpkınsı bakışların
Alıp götürmüştü
Tatmadığı iklimlere,
Ne olduğunu anlayamayan
Şaşkın kalbimi...
Yaşamadığım duygulara…

Nasıl oldu bilemiyorum
Sanki bir balık gibi düşürmüştün beni ağına
Bütün cesâretimle söylemiştim Hatırlar mısın?
kapıldığımı aşkına...
O ân ilk ve son...
Hiç unutamayacağım ândı...
Sana, seni seviyorum dediğimde...
Dudakların...'bende seni” diye fısıldadı…

Beraber olta atardık denize
El ele…göz göze…diz dize…
Heyecanlar yağarken duygulardan içimize
Deniz, martılar, ve rüzgarlar
Destek verirdi sevincimize….
Senin oltanda benim kalbim..
Benim oltamda senin kalbin
Çıkardı hep kısmetimize...

Saçlarını arkaya atardın sık sık
Aklımı başımdan almak istercesine..
Deniz suyunda haşlanmış ellerimle
Saçlarını tarardım
Ve kumsala... öylesine...
Upuzun sırt üstü yatardın...
Bâzen denize girer
Beni meraklarda bırakmak için
Karabatak gibi batardın...

Gözlerin en tatlı bir şekilde
Gözlerime bakardı…
Mutluluk denizinde yüzen
Bir balık olurdum sanki…
Seni tanımadan önce
Yaşamış saymazdım kendimi…
Seninle yaşadıklarımızdı gerçek hayatım..
İnan bana, inan ki…!