Abdulkadir Karaman - Adanmış Çocuklar

Ölüm kalım meydanlarında
Top sesleri, tank sesleriyle
Açtık dünyaya
Sanma diğer gözler gibi
Gözlerimizi

Ne hayal kurabildik
Ne dalabildik hülyaya
Hep acılar bürüdü, sancılar törpüledi içimizi
Nerede görseniz
Mutlaka tanırsınız bizi

Namluların gezinde
Kalpsizlere telef ettik
Vicdansızlara hedef kalbimizi
Feryatlarla
Gözyaşları körükledi sevgimizi

Kâbuslara zincirliydi uykularımız
Dalamadık bir kez bile
Tatlı rüyaya
Hiçbir şey gideremedi kederimizi

Hayatımızı hep başkaları belirledi
Hep büyükler çizdi
Yaşamaya mecbur olduğumuz kaderimizi

Barut dumanları
Kan kokuları
Can çığlıkları arasında
İhtiras yaralarıyla dolu
Bulduk hep kendimizi

Sürdürürken İnsanlık adına savaşanlarla savaşımızı
Kimi gövdemizi tepeledi acımasızca
Kimi top gibi tekmeledi
Sevgi beklerken
Sevgiler değil
Hep nefretler okşadı başımızı

Gülmeye zamanımız olmadı hiç ağlamaktan
Ve akıtmaya
Zamanımız olmadı gözyaşımızı
Zevk alamadık
Tat bulamadık bir türlü yaşamaktan

Amansız, acımasız
Her savaşın orta yerinde
Bulduk kendimizi
Nilüferler gibi açıldık her birimiz
Gerçeklerden olmaksızın haberimiz

Kimimiz kırmızılara büründü
Aklara kimimiz
Bulutlarda filizlenirken
Çocuksu düşlerimiz
Sevinçli hayallerimiz
Hançerlendi gölgelerimizle
Birlikte bedenlerimiz

Doyasıya sevilemedik
Sevinemedik kanasıya
Hiç birimiz
Süsleniyor gidenlerimizle
Tabiat şimdi
Süslemeye hazırlanıyor tabiatı
Kalan her dirimiz.