Abdulkadir İlyas - Ağlamaya Değer

Ağlamaya Değer

Bu gün senle geçirdiğim son acı günüm!
Umutlar tükendi,
Hayaller silindi,
Can bedenden ayrıldı
Ve güneş içinde sen olan bedenime son kez doğdu.

Nerden ve nasıl bilebilirdim ki?
Delicesine bir sevgi;
Tozpembe hayallerin tam ortasında bir sevgi;
Acıyla yoğrulmuş bedenime nefes aldıran;
Bana beni unutturan bir sevgiydi seninkisi
Nasıl yaptınsa gidiyorsun işte…

Bir bahar büyütmüştüm içimde;
Ama sen çiçek koyamadın.
Bir beden var etmiştim kalbimde;
Ama sen can koyamadın.
Bir hayal ordusu vardı beynimde;
Ama sen umut olamadın.
Ve sen bana öyle bir acı yaşattın ki;
Ömrümce böyle sızı tadamadım.

Bu gün son kez sesini duymak istedim;
Ama sen 'Bitti artık. Defol! ” dedin
Kan gelene kadar gözlerimden,
Dizlerimin feri tükenene kadar,
Avazım çıktığı kadar bağırarak ağlamak istedim,
Utandım, yapamadım!
İçime akıttım yaşlarımı.
Kalbimin en derinine,
Bana seni hatırlatmayacak;
Ama her an sızı verecek bir yerine sakladım.
Daha ne kadar dayanabilirim bilemiyorum!
Hayat işte…
Sana beni unutturabilecek kadar fani,
Bana her an seni hatırlatacak kadar baki.

Son kez resmine bakıp ağlamak istedim bu gün.
Diz çöktüm karşına gözlerimi kapayıp!
İçimde sızlayan her şeyi anlattım
Gözlerimi açıp yüzüne baktığım her seferde;
Kara kaşlarının altında yatan insafsızlığı gördüm.
Saçlarının hayalleri hapsettiğini,
Dudaklarının tatlı sözlere geçit vermediğini,
Ve kalbinin umutları zincire vurduğunu hissettim.
Artık senin değilim dercesine bakan yüzünü,
Daha dün okşadığım ellerimle yumruklamak istedim.
Ama kıyamadım bir türlü!
Kalkan ellerim inemez oldu,
Sana kızmak isterken dilim tutuldu,
Ayağa kalkmak istedim dizlerimin bağı çözüldü,
Son bir kez açtım kollarımı;
Ama yuhlar olsun bana ki,
Sana sarılmayı bile başaramadım.

Öylece otururken elini tutmak istedim;
Aklıma 'Sana ait değilim artık! ” deyişin geldi
Seninle olmak için kardeş olsam dedim;
Aklıma 'En büyük hatam sensin! ” deyişin geldi
Bari yalnızca yanında dursam dedim;
Aklıma 'Sen güvenilmezsin! ” deyişin geldi.
Anladım ki sen sadece gitmemişsin.
Giderken beni öyle bir yerde bırakmışsın ki:
Etrafı ırmaklarla çevrili,
Üzerinde tek bir çiçek açmayan,
Yalnızca taşlardan ibaret bir dağ!
Gitmişsin! Ama gitmekle kalmamışsın:
Bana ne karşıya ulaşabilecek bir köprü,
Ne ırmağı aşacak bir sandal,
Ne de bir umut bırakmışsın…
Al sana sevgini karşılığı,
Al sana hayallerin, ümitlerin deyip;
Tokat gibi sözlerini bırakıp da gitmişsin.

Ne diyebilirim ki?
Haklısın!
Sevgi dediğin nedir ki senin için?
Bir aptalın içinde doğan,
Geri zekâlının birinde büyüyen,
Şerefsiz birinin taşıdığı bir soyutluk!

Gitmişsin ama çok şey unutmuşsun be kara gözlüm.
Sevgisizliğin bir elveda bile diyememek olduğunu,
İnsafsızlığın seni seviyorum manasına geldiğini bilirken;
Umut denen şeyin yalnız sevgiyle yeşerdiğini,
Sevgili denen Şey'in ölsek de ölmediğini unutmuşsun.
'Artık yoksun” demenin son nefes olduğunu,
Sevginin sözlüğünde ayrılık kelimesin yer almadığını,
İnsan gibi sevmenin ölenle ölmek olduğunu unutmuşsun.
Her şey bir yana;
Daha dün sevdiğini söylediğin,
'Gidersen ben ölürüm! ” dediğin,
Sen giderken vazgeçilmezin olan beni unutmuşsun.
Neye yarar ki?

Bu gün sen gidiyorsun.
Sana giderken bile güzel şeyler yapmak isterdim;
Mesela müthiş bir veda partisi düzenlemek,
Partinin tam ortasında sahneye çıkıp 'ELVEDA! ” diye bağırmanı isterdim.
Ya da otobüsünün arkasından ağlayarak koşarken,
Bir kâğıda 'ELVEDA! ” yazıp cama yapıştırmanı isterdim.
Ya da bir uçakla giderken,
Uçağın kanatlarına 'ELVEDA! ” yazılı kocaman bir pankart asmanı isterdim.
Belki de sen giderken seni bir tabuta koyar,
Üzerine 'ELVEDA! ” yazılı bir yazma örtüp,
Taşında yalnızca 'ELVEDA! ” yazan bir mezara gömmeyi,
Seni tozpembe hayallerimde hep yaşatmayı isterdim.
Yazık bana ki hiçbir şey yapamadım.
Sen öylece gittin ve ben de ardından öylece bakakaldım…

Öyle olsun be gülüm.
Kaderimde an'ı senle,
Hayatı sensiz yaşamak varmış.
Dayanırım elbet.
Bir şekilde fani dünyanın sonu,
Bununla birlikte yakana yapışacağım,
Saçının bir telinden bile hesap soracağım,
Benim de seni yakacağım bir gün gelir.
Ama sen müsterih ol, tasalanma,
Ne yaptınsa yaptın.
Yaşandı ya da yaşanacaktı ve bitti.
Rabbimden dileğim hep mutlu olman!
Rabbim zerre kadar acı tatmadan,
Hayatın sızısını duyurmadan seni yanın alsın.
Hep en çok sevilen olman dileğiyle…
Seni seven söyle; birazcıkta benim için sevsin,
Sen de birazcık da benim için sevil olur mu?
Yazıklar olsun bana ki sna doğru dürüst veda bile edemiyorum.
Allah' a emanet ol! Hayatıma katlanamayan hayatım…


Abdulkadir İlyas (2007)


Abdulkadir İlyas