Abdulkadir Çelik - Umut

Umut

umutsuzluğumun son doruğında üzgün hallerim yine başımda uçuşuyor
yanlızlık acısının kavramını bilmez insanlar sayesinde içimde yeşeriyor
bir bakıma ögrenme derken bir bakıma bir yıkım ve azap oluyor
umut işte herşeyi güzel tadında ve yerinde istemek için direniyor

hırsım doruklarda ama hümanist duyguların en başında yüzüyorken
kapitalizmin pençesinde kendini esirleştirmiş soylu zannedenler
herlafının doğrularına kendini inandırmış sahte yüzlü burjuva yüzler
asalak beyinler paçavraya kendilerini çevirmiş yalan yalan yalan diyenler

umut işte dedimya uykuları kaçırır rahatsızlık verir güzellik karşıtlarına
yalanı sevmez kendi içinde büyür büyür büyür devleşir onların yanında
istenmez belki heryerde ama ana teması üzerine çökmüş insanların arasına
yıkım olmaz hiç bir zaman zamanla yarışan en güzel umut işte anlayanlara