Abdulkadir Çelik - Ah İstanbul Ah

Ah istanbul ah

Ah istanbul ah yorğunluğun her halinden belli üzerine çökmüş koca yapılarla
Kirlendigin aşikar karbon monoksit gazının üzerinde sis perdesi haline geldigi
Zalimligin hep var işsiz ve aylak ne yapacağını bilmezlerin üzerinde tutarsızca gezindigi
Güzelligin sere serpe ayasofya ve sende olan sarayların ihtişam ve asaleti
Ben sen degil uyumam lazım hiç uyumazsın sen gözlerin ışıkların parlaklığıyla
Yanlız degilsin benim yanlızlığımla her an seslilik her an göz yaşı ve mutluluğun var
Ah istanbul ah vazgeçmek kolaycılık olur yorulmak senin yanında gülmek demek
Anlamazsın ızdırabımı güzel olan rıhtımlarında yanlızlığın acısını benimle paylaşamazsın
Yolların bitmez gibi labirent duvarların yüksek çıkılmaz sokakların dar geçitlerin var
Kayboluyor insan gizeminle her an nereye baksam sen ama inan ben degil
Varoluşun isminde saklı degil barındırdıklarında gizli sende biliyorsun bunu
Keskin kılıcın var üzerine akan kan göz yaşı ve kirlenmen için dumanın var
Esrar perdesi üzerine çökmüş yanlızlığın yanlızlık degil üzerinde bir çokları
İşin aşın ekmegin var senin için köleleşmiş insanların evlerin bir hayat kurgun var
Ama yinede biliyorum sende yorğunsun benim gibi belki seninle bağdaşan tek yanım bu
Ama sen güçlü sen ihtişamlı sen büyüksün peki hiç sordunmu bana ya sen?
Ah istanbul ah zayıflığım yanında hiçlik hiçlik duyğusuyla yinede sen benim için güzelliksin.