Abdulkadir Biber - Tel Örgüler Dantelası

Tel Örgüler Dantelası

unutmuşuz
o çift camların
bir çift kanat olup kalbimize konduğu günleri…
tek acılı çayını yudumlarken gözlerim, gözlerinde
duvarlardan zaman damlar ve içimizde göl olduğu
tahta bir çivi ile çakılmış hayatları
ve kuşların gökyüzündeki voltasını aynı karede mahpusladığımız
o tel örgüler dantelası…

an, sıcak bir sıvı ayraç gibi ikiye bölünmüşlükler sessizliği
parmaklıkların paslı nefesi
ve o belimizi büken görüş mesafesi
sen dışarıdan bahar gelirdin
ben sana karakış
çiçek açardık eflatun beyazı
ve ceplerimizde eylül şekeri
hep o içimizdeki balıkçı çocuk
mavi yelkenliye demir atardı da senin o taze deniz kokulu saçların
nasılda dalga dalga kabarırdı & içimin okyanuslarında

hele o avuçlarında getirdiğin
şehrin İstanbul kokan kalabalığından
koca bir yangından dağılır gibi
nasılda dağılırdık saçlarımızın yorgun akından

sonra,
eriyen an telaşında
yelkovandan damlarken kan gibi hatıralar
çiftçilerin yorgun elleri güneşi toplar gibi
ellerin kızıl kıyamet özgürlük figürleri çizerdi dudaklarıma
ve alaz bir çığlığın kapı aralığındaki, iskelet yüzlü gardiyan sesi
girmeye başlardı aramıza
soğuk kapılardan soğuk odalara geçer gibi
hani o, göğüs duvarları kalın kanunlar seni alıp götürürdü ya
sen budanmış bir ağacın naif dalları
ben, köklerimden yakalanmış gövdesi kalırdım…