Abdülhamit - Pişmanlara Af Gerek

Cümlemiz, cümlemizi yalan-Hile, torpil-kopya, sizden, bizden aldattık,
Cümlemize tövbe gerek, haramlarda boğuluruz sonumuzu kim bilir,

Cümlemiz bir birini aldattı, aldatıyor, hainlik çok, edep sanki yok, nizam yok,
Cümle pişmanlara af gerek, hainlerle, münafıklarla yaşarız sonumuzu kim bilir,

Aileler ailelik ten çıkmış gibi, yuvalarımız pansiyon gibi, reis yok
Cümlemize tövbe gerek, günahlarda, ahlar da boğuluruz sonumuzu kimler bilir,

Komşular birbirlerinin yüzünü görmedi, tanımadı, sevmedi san-dı, zan-dı,
Cümle pişmanlara af gerek, san-larla, zan- larla sonumuzu kim bilir.

Çevremizde lüzumsuzlar, korkaklar kol gezer, sana ne? bana ne? Bize ne? çok,
Cümlemize tövbe gerek, sonumuz nerede? ne zaman kim bilir.
Bencilliği bile beceremedik, gavurcu olduk, ecdadımızı unuttuk, bir birimize düşman olduk,
Cümle pişmanlara af gerek, sonumuz nerede? ne zaman kimler bilir.

Vicdanlar şaştı, merhamet nedir? Kime? Neden? Sanki unutmuş,
Cümle İslam alemine, tövbe gerek sonumuzu kimler bilir,

İblis, iblisliğini, gavur gavurluğunu yapar, Müslüman ne yapar, neden şaşar?
Cümle müslümanlar sanki dinlerini bilmezler, cümlemize helallik gerek, sonumuz ne olur,

Bunca ilim, bilim içinde, cehalet, ne kadar acizlik, ne kadar tembellik,
Bu bollukta yokluk-açlık, şükürsüzlük, cümlemize tövbe gerek,

Rızkımızı veren, paylaşmayı, haddinizi bilin, tövbe diyen, Yüce Yaradanımız,
Cümlemize, pişmanlara tövbe gerek, af gerek, sonumuz belki ansızın kim bilir.