Abdulhamit Cemiloğlu - Ölüm Ve Ölüyü Düşünürken

yol üstünde beklerken kimi
her şeyi düşünürüm; acı, sevgi, yaşam, insan
düşünmek istemem kızarım kıyımlara ezinçlere
öfkeyi görürüm sessizliğin delinmesini
çiçekler açar sevinçli buğday kokuları yayılır
bahar hissedilmiştir iş-güç oyun zamanıdır
burda
orda
silahlar uçaklar bombalar patlar
dağılır mermiler düşer dört bir yana
yanlarına
artık karşıda acımasızlık ölüm
ürküntü toz duman karanlık
barut kokusu ölme öldürme korkusu
kanla ıslanır toprak
hüzün ve sessizlik... yürek patlar
vurulur
boylu boyunca uzanır
yaralı bedeniyle umutlu yüreğiyle kalksa
yürüse çirkinliklere yürüse
bu durumda hangi acı durdurabilir hangi çirkinlik hangi korku
günlerce burunlarda kokular; barut ölüm kin
silahlar patlar bombalar yağar yağmurcasına, karcasına
baharda toprak bile su serpilmişçesine kan kokar
orda
kan bile gözyaşına dönüşmüştür
yalnız analar ağlamaz
ağlarlar
titrenir tedirgin olunur savaştan ezinçten kıyımdan
yol üstünde beklerken kimi
burda
türküler söylenir içtenlikle yürekten gelen
her şeyin üstüne yakılır ağıtlar
gözlerde aşk dolu inançla yaşayan insan
kavgalıdırlar
özlem güzellik yaşam sırıtır, güler

Ey Çığırtkanlar! Ey Savaşı Gerektirenler!
toprakta kan, kan olmaktan çıkmakta
her mevsimde su toprağı canlandırmakta
ya kan