Abdulhamit Cemiloğlu - Öğretim

öğretmen ve ozanım
yorgun bir mevsim günlükler yaralı
elimde tebeşir kalem
sesim iyice ağarmış
yumruğum sıkılı koynumda
ağır bir özlem yüreğimde
karanlığı tırmalıyor bir kedi
köpek sevgi çiğnemekte
suç kandırmakta öfkeyi
tık yok tık yok
acılarımı tükürüyorum ağzımdan
yapışıyor
bu ne sesi gelen insanlardan
sevinç çığlıkları mı ekmek istenci mi türküler mi fışkırdı ki umutlar iletiliyor
öğretmenim ben öğretmenim
eğitemedim elimdekilerle kimseyi
ne sistemiydi bu döküntü
nerdesin ey köy enstitüleri eğitimi
sesini duyunca bile ezbercilik siliniyor
ey güzellik nerdesin
ne zaman döneceksin ne zaman
sesim iyice ağardı gel...gel
seslenen biz siz onlar... yani benim
yani benim.. öğretmenim
seslenen b i z s i z o n l a r
seslenen