Abdulhamit Cemiloğlu - Köy Tanıtımından Yazıt

tumbul(at arabası) getiriyor taşıyor beni
otların üstünde oturmaktayım
suyu az elektriğin daha girmediği
unutulmuş köye giriyorum
daha kurumamış üç dört yaşlı ağaç var
kurumaya yüz tutmuş
toprak kamış karışımı yapılı
yıkıldı yıkılacak evler
hayvanlar ve insanlar yan yana
yatıyorlar kalkıyorlar
orta alanda bir su birikintisi hayvan içimliği
çocukların oyun alanları yok
bebeler sümüklü çamurlu çocuk sırtlarında
ağlarlar uyurlar
ana hayvan güder
abi-abla hayvan sağar
baba patostadır saman kırar
toz duman kan ter vız gelir
uykusuzluk köy boyu
aç ve sefillikte cabası
sızlar yanar yüreğim
hayvandan önemsiz yarının umutları...
cami hoca ezan minare bir yanda
kahve iskambil kumar diğer yanda
karşı karşıyadırlar
ve öğretmenler, yürekleri taptazeler
ağlamaklı okulu düzeltmeye çabalarken
köyden yardıma gelen üç dört çocuk
ve aynı oranda genç
diğerleri seyrediyorlar
aynada kendini izler gibi
sigara tüttürüyorlar oturmuşlar
tutmayan bacasından habersiz
tahta kırılır sıra yapımı için
eğitmenin ne toz pislik ne de sinekler umurunda
sıtmadan söz edilen dili yutulmuş gibi
bakıyor... ne de parlak ne de umut dolu gözleri
oturan köylüler tarlayı hayvanı ürünü düşünüyor
ne okul ne eğitim ne de yaşantı... vız gelir
ah ah yüreğimin sevdası
karanlık gece köy köylüler
el ele çalışıyorlar imece gereği
bir yanda çalışanlar diğer yanda
sözü balla kesilenler
ışık elektrik yok... löküs ve fener yanar
ta gerilerde olduğumuz nasıl da anımsatılır
borçtan üründen söz edilir
sinek üşüşmekte ana pişirirken salçayı-peyniri
abi-abla çay demlemekte
çocuk unutulmuş uyumakta yerde
yataksız yorgansız üstü açık paranın yanında hiç kalan umutlar
düşünmüyorlar
yarın tarlayı kim işleyecek
kim güdecek hayvanları
düşünüyorlar
uykusuz gözler ağlamaklı
çekingen dil titremekte
yılan karşısında korkmayanlar korkuyor okumaktan
korkuyor okumamaktan
titriyor bedeni titriyor yüreği
elleri nasırlı ayakları çamur ve yaralı
eğitmenine bakıyor
at eşek inek koyun keçi tavuk
okul eğitmen yaşam temizlik güzellik sağlık
tarla sap saman araba... ve haykırıyor karanlığa
GE-Lİ-YO-RUM
kurudu kanım aktı gözyaşım, utanıyorum
hasat zamanı tan doğuşuyla birlikte
umut dolu yürekler el ele verip çalışmakta
incitmek bilmeyen dil sağır edercesine bağırmakta
bir türkü tutturulur
güzellik yaşam nemize gerek der gibi
gelecek de neymiş
biz öyle kalalım dokunmayın bize kime ne
unutulmuş kalalım dokunmayın
uzanan ışıklar duvarla örülmekte
hangi çağdayız nasıl yaşıyoruz
unutulmuşlar var
en önemlisi umarsızlar evet umarsızlar
utanışım ağlayışım kahroluşum
yüreğim aydınlık geleceğim
güneşlendiğim denizde birlikte yüzdüğüm
kokladığım çiçekte alan sevdiğim
sana yazıtı yazarken aşk dolu günlerle
unutulacak mı daha insanlar
işte unutmayı karalıyor ellerim,bak! gör!
burda eller kınalıdır
dağları delecek kadar nasırlıdır
tarlaya yazacak kadar iridir
işte bu eller yaralarını onaracak biliyorum
yaraları sarılacak bir gün

sana yazarken sevdiğim
dışarıda çocuklar sineklerle çamurlarla oynuyorlar
çok şeyden habersiz oynuyorlar
kulağım söylenen türküde
‘dağlarına bahar gelmiş memleketimin'
acım sevgimdir
yaşam aşkımdır
düşüncemle-inancımla kucaklıyor öpüyorum
seviyorum