Abdulhamit Cemiloğlu - Kalem Sevince (1) (2)

Sevmeyi bilmezdi bu kalem
mutluydu
ağlamazdı batan güneşin ardından
saatler boyu
sana yazdı ilk kez
gecelerin uzunluğunu
……….. duvarları arasından
sevdi bu kalem
sana çizdi ilk kez
mutluluğunu
nasılda geçti zaman
postacı çantalarında
ve seni düşünerek
kalem çoktan bitti
bir boş umut muydu
taşın üstündeki tohum
yeşermedi mi
(2)
ağlamazdı kim bilir mutluydu
ve sevdi bu kalem
ağladı umutlar boyu gün batımlarından sonra
ilk kez yazmıyor yokluğunu
ilk kez çizmiyor yalnızlığını
dört duvar arasından
ilk kez haykırmıyor özlemlerin yanıklığını
türkülerin verimliliğiyle silerken acıyı
nasıl da sığdırdı sevgileri
yüreğini gönderdi açlıklar arasında
unutulmaz sevdayı biçimledi
bitimsiz dostluğu
sığdırdı mı postacı çantalarına
güzellik duygularıyla çabalar sıladaki iletişim
arayışlar içerisindeyken yaşam sevgisiyle
paylaşılan sevinçler arasındaki umutlarla
attı karanlığın yorgunluğunu
sevdi bu kalem
muştular arasında beklerim seni
taşın üzerine ekilen tohum
yeşermedi mi

Hamit Cemiloğlu