Abdulhamit Cemiloğlu - Arkadaşlık Günü

Işıl ışıl güneş yakın-uzak yine sürdürür yolunu
öğleyi bırak da akşama kadar
dışarda akşam geniş kımıltısız gökyüzü
yüreklerde bulutlu bir bahar karanlığı
saygıyla dayanırsın duvara
düşlersin ilk karı
ölmenin üzüntüsünü
çığlık gibi yaşamayı
kalabalığa karışarak ayrılığı
ve arkadaşlığı
Sırtın yine de duvarda yenik değilsin
yenik değilsin ayrılıklara
görüyorsun ezinç gözyaşlarını
görüyorsun hoşça kal'lıkların yerlerini
uçsuz bucaksız yıldızları da görüyorsun
dostluğun sunulduğu dert yanışları
aşınmış pencerelerde görüyorsun
sevdalısın insanlığı seviyorsun yaşam karşısında dayanaklısın
ama öğreneceklerin var
yavaşça öğreneceksin
ve biliyorsun yaşamdan ayrı
taşın, toprağın, sevginin... işe yaramadığı
ölümün yaşama yenildiği
arkadaşlığı
örümcekle şiirledin anlamlaştırdın günü
bekleşiyorsun buluşacaksın
gözü kanlı sivrisineklere aldırmadan
saldırı dilekçesini açlığınla yazarak
Ankara'yı kirli sulara gömerek
bekleşiyorsun gün ışığındaki sevdiğini
boynu bükük çağını
güneşli aydınlıktaki korkunç karanlığı
ve bitip tükenmeyecek dostluğu
arkadaşlığı