Abdulhamit Bilgin - Eski Günler

Bir meşe kütüğü konur du ocağa
Yanar dı çıtır çıtır bir başka ısıtırdı
Bir köşesine otururdu dede
Arda arda masllar anlatırdı.

Korlaşmış közlerin üzerine
Bir çaydanlık konurdu
Mis gibi demlenir di çay
Doyum olmazdı içmesine.

Koca evin iki köşesin de yanardı gaz lambası
Bir başka aydınlatırdı
Dede nene en büyük ataydı
Saygıda sevgide hürmette kusur olmazdı

Bambaşka olurdu sohbetleri o günlerin Sehpada ki küçük radyo farklı çalardı
Ocakta ki ateş konuşurdu adeta
Dedem susun çocuklar! biri bizi söylüyor derdi.

Kar başka yağardı,dolu,yağmur başka
Mest ederdi insanı damlaların çıkardığı melodiler
Burcu burcu kokardı doğa
Yağmur dururdu bir an
Sarı çıtnaklar bülbüller katılırdı koroya.

Şimdi hepsi tatlı birer hatıra
Yıkılmış koca ev meşe kütüğü konmaz olmuş ocağa
Amcalar halalar unutmuşlar atayı
İncir ağacı dikmişler yuvanın tam ortasına
Cenneti cehenneme çevirmişler adeta.