Abdulhakim Öztürk - Suç Ve Hüsran

Beynimde bir tuhaflık hep yasak sesler
Sessizce bekliyorum zincir kıracak adam
Onu müjdeleyici alametler ufukta görünseler
Ah şu vanpirleredir kinim ve bedduam

Güvercin uçarken mutlu olurduk amma
Ansızın kör bir kurşunla yere çakılırdı
Ateş yakan perde arkasında bir muamma
O ateş söndürülmeden ateşler yakılırdı

Bir anda kayıp oldum öz vatanımda
Yabani kuşlar bahçemde yuvalar kurdu
Kurşunladılar her güzel rüyanın ortasında
Dilimin, kalemimin, düşüncemin rengi soğudu

Yağmursuz bir ömrün çiçeksiz baharında
Dikenli tellerle bir bir yollar tutuldu
Tokatı bizler yedik her derdin izahında
Hep ağlayanların diline zincir vuruldu
Yalın ayak gezdiğim şu dikenli yollarda
Her köşe başında bir kimlik soruldu
Doğuştan suçlu olduğum bu davada
Her sabah bensizliğim bana ayakta okutuldu

Siyahın suçu ne annesinde doğarken
Veya varlığın neden acı geliyor
Ben vardım tufan bile kalkarken
Neden çok şey sizleri engelliyor

Salman, Ebuzer, Zeyd, Ammar ve ben
Anladım ki biz kardeşmişiz o günden
İşte sen ve ben ve kardeş bir zenciden
Diyar diyar aradım eser yoktur ümmetten


15 TEMMUZ 2001
MÜKÜS