Abdulhadi Bay - Çakal Bile Değildi.

Çakal bile değildi, kendini kurt sanırdı
Caka, çalım o biçim dönüp, dolanıyordu
Farz et ki o konuştu, farz et merkep anırdı
Çeyrek akıllılar da, ona inanıyordu

Post bulmuştu cabadan, hoca olmuştu adı
Rütbesi purof, murof, üç-beş makam atladı
Kibir sarmış ruhunu, kıskançlığı hortladı
Bencillik çanağına banmış yalanıyordu

Karakteri negatif, sözü soğuktu buzdan
Görünüşü farksızdır, sinek vurmuş karpuzdan
Fayda beklemek boşa, onun gibi uyuzdan
Adam çamur, çirkefmiş her gün bulanıyordu

'Adam” dediler adam konuşulanı anlar
Gidin konuşun dedim, dağılsın bütün zanlar
Etrafında toplanmış, kendi gibi sazanlar
Bunların benliğinde, erdem sonlanıyordu
Güvenenler gördüler, fiyasko çıktı sonuç
Sözler ayakaltında tepelendi. Söz: Pabuç
Yaptığı haksızlıktır, yaptığı açıkça suç
Birkaç piyonu vardı, tek tek kullanıyordu

'İt, tazı olmaz imiş, tüyünü kırkmak ile”
Angut adam olmazmış, rütbeyi takmak ile
Yücelmezmiş kişilik, makama çıkmak ile
Gücünün yettiğine, hemen çullanıyordu

Düşünmüyor yarını, günü bitmez sanıyor
Bülbül sanıp kendini daldan dala konuyor
Bilmez ki garibanım düpedüz aldanıyor
Utanma arlanma yok, kim der utanıyordu?

Yarınlar uzak değil, bekleyelim görürüz
Utanacak mı acep? Utanmayan o pis yüz
Ey edep fukarası adaletsiz, görgüsüz
Oturduğun o koltuk dünden sallanıyordu