Abdulcelil Güven - Bahçedeki Yalnız Kan Damlacığı

Bütün dünya zevki sefada iken o ağlıyordu.
Bu gidişe bu kötü gidişe ağlıyordu.
Yozlaşmış fikirlere, isyankar tiplere,öksüz çocuklara,
Yetimlere, dullara,kimsesizlere ağlıyordu…

Onların yapamadıklarını,
Ömür boyu yapmak isteyipte,
Yapamadıklarını yapıyordu,
Hem onların yerine, hem kendi yerine ağlıyordu.

Terkedilenlere, hakları yenilenlere,
Suçsuz yere idam edilenlere,gariplere,
Bunalıma yenilip intahar edenlere ağlıyordu.
Ayrılanlara sevipte kavuşamayanlara,
Zalimlere, zavallı hallerine, onların kurbanlarına,
Hiçbir anıt bırakamayıp boş yaşayıp boş ölenlerin yerine ağlıyordu.

İnsafsızlara,yalancılara,insan olmayan insanlara,
Ve onların akıbetlerine ağlıyordu.

Hıçkıra, hıçkıra hiç durmamacasına
Bu dünya bahçesindeki tüm kötülüklere
O yanlız başına kan ağlıyordu
Taki onu zalim bir el koparıncaya dek…