Abdül Kadir Azaklı - Kış Günü

Kış günü

Çadırımın önünde oturuyorum.
Soğuk bir kış günü dişarda kar var.
Dağlara bakarak düşünüyorum.
Sanki ağlıyorlar, belli hüzün var.

Kış günleri böyle olur buralar.
Herkes şehre inmiş, hiç kimse yoktur.
Heyecanla baharı bekler ağaçlar.
Baharda buranın neşesi çoktur.

Arı kovanlarını seyrediyorum. Hiç birinden arı, çikip üçmüyör.
Belkide bir çoğu öldü diyorum.
Elbette onlarda, yazı bekliyor.

Yaz gelince rengarenk, açar çiçekler.
İnsanın yüreği neşeyle dolar.
Arılar hepsini tek tek dolaşır.
Doğa harıkası bal, petekler dolar.

Arılardır benim,gücüm kaynağım.
Çok sıkı bağlanmış, onlarla bağım.
Onlardan ayrılmak, zor gelir bana.
Gitmek istesemde çekmez ayağım.