Abdil Yıldırım - Toprak Ana

TOPRAK ANA

Nimet senden çıkıyor, rahmet sana iniyor,
Hilkatimin hamuru, mayası toprak ana,
Sevgi dolu sinende canlar filizleniyor,
Şefkatine muhtacım, beni de bas bağrına.
Ufalandın, çiynendin hep ayaklar altında,
Yaralı yüreğini her geçene yol ettin.
Dünyanın elemini taşıdın da sırtında,
Usanmadın, halinden hiç şikaşet etmedin.
Kimine sadık bir yar, kimine anne oldun, Emzirdiğin çocuklar yara açtı göğsünde.
Mü'min, fasık demedin, her muhtacı doyurdun,
Sıcak tebessümünü eksiltmedin yüzünde.
Rızkımın tarlasısın, nasibimin sofrası,
Senin tablanda buldum binbir türlü nimeti,
Bütün dertler acılar, ikimizin tasası,
Beraber taşıyalım, mukaddes emaneti.
Ninnilerle uyudum, türkülerle uyandım,
Yılların arkasında yoruldum toprak ana,
'Taş olsaydım erirdim, toprak idim dayandım'
Açıver kollarını, al beni kucağına.