Abdil Yaşaroğlu - Sevgilim Kalem

Kalem, kalemim...
Seni çok özledim biliyor musun?
Akşam senleydim,
seninle olmaya çalıştım,
ama yine olmadı kalem
yine birileri girdi aramıza...

Beni uzaklar, geçmişler bitirdi,
seni kalem traşından çıkan,
ağlayan, günden güne alan parçaların.

ne sen bırakıp gelebildin o parçalarını,
ne de ben.
Sen hayal et dedin,
bense bir günde olsa gelmeni...
Sen gelmem dedin,
bense kırmızı güllerle süsledim o odayı,
gelmedin, gelemedin

Hatırlar mısın?
Uzaklara gitmeden evinin önüne geldiğim geceleri,
Sen gizlice cama çıkar,
ben de yağmur altında seni izlerdim.

Bakışır, bol bol cepten konuşurduk. Yağmur olurdu geldiğim her gece,
Neden derdim?
neden her defasında bu yağmur?
neden hep sırılsıklamım,
yoksa yağmuru çok sevmemden mi,
gökyüzünden boşalan bu damlacıklar...

Şimdi anladım kalem o yağmurların
yağma sebebini...

O yağmurlar her defasında bize ağlıyordu.
Biz isyan ederken hep seviye var diye!
neden bu uzaklık diye.
O Bize ileri günlerde, bu günleri,
seviyeli dediğimiz o yağmurlu günleri
bile arayacağımızı söylüyormuş.

onun için deli dolu yağıyordu her gece yağmur.

İşte böyle kalem
İşte böyle...
Keşke mi diyeyim yine,
yine mi keşke diyeyim
Artık demeyeceğim kalem
demeyeceğim.