Abdil Kadir Sevinç - Yaşamın Örselenmiş Diyalektiği

Şiir dipsiz bir kuyuydu;
kimilerinin kendini yitirdiği
kimilerinin yitirdikleri kendini bulduğu derin bir kuyu.

Şiir Babil Kulemizdi;
her adım atışta,
kişiyi kendine, aklı ise insana ulaştıran,
her deviniminde,
insanı yücelten ve yüklerinden arındıran.

Şiir paylaşımdı;
paylaştıkça çoğalan,
kuralsızca yaşanan ve yaşatılan.

Şiir yitirilmiş anlamı getirir bize,
belki de anlamın yitirilemiyeceğini,
en sıradan dizeleriyle haykırdığı için,
sıradışı bir anlamdır şiir.

Şiir yaşamı anlamaktır.
anladığını anlatmak hiç değil,
o yüzden en güzeli yazılamadı henüz.
Ve hep bu yüzden yaşamlarını aradı insanlar,
kendilerinin olmayan dizelerde,

Şiir en eski söylencedir,
söylene söylene eksilmeyen
söyleştikçe eskimeyen.

Şiir kırılgan bir yalnızlıktır.
İnsanın ürettikleriyle yalnız olması kadar tuhaf bir şey.

Şiir bir ezgidir,
fısıltıyla söyleniveren,
okuyanıyla çağlayan tanımsız bir çavlan.

Şiir boyutsuzluğudur yaşamın,
tek boyutu vardır yine de; insan.

Şiir en yaralayıcı sonlanımdır,
daha yolun başındaki birine
yolun sonunu sunan keskinlikte.

Şiir yaşanan en onulmaz tansıktır,
yaşamı değilleyerek,
varlık nedenini aynı yaşamdan alan.
Şiir yolculuktur,
nereye gidildiği, nereden gelindiği pek bilinmeyen.
En uzun yolculuktur şiir,
yolcularını hiç beklemeyen, bekletmeyen.

Şiir kitabedir,
kimi yerleri hiç okunmayan, kimi okunup anlaşılmayan,
kimi de hem okunup hem anlaşılan,
ama her durumda ayakta kalan.

Şiir küçük bir çocuktur,
hiçbir şeyi kendine saklamayan,
ve hep bizi bize biraz daha anımsatan,
bir parça bencil, bir parça kendini beğenmiş,
yine de hep bir başkasına özlem duyan.

Şiir bekleyiştir,
beklemelerimizin içeriğini hazmedemeyen,
kimileyin ne için beklediğiniyse hiç bilmeyen.


Şiir hakediştir,
Hak edildiği kadar yaşanan,
hak edilmediği kadar yaşamımızdan dışlanan,

Şiir umursamazlıktır,
okuyanının duygulanımlarıyla eksileceğini bile bile,
yalnızlıklarda çoğalan.

Şiir öznedir,
özneden uzaklaştıkça çoğalan,
öznelden ıraklaştıkça sığlaşan.

Şiir sevgidir;
salt kelimelere bırakıldıkça eksik kalan,
yaşanmışlara eklendikçe sevgiyi anlatılmaz kılan.

Şiir emekçidir;
ekmeğini yaşamdan çıkarır nasırlı elleriyle.
"İnsanlara ulaşmak" derdinden başka,
yitireceği hiçbir şeyi olmayan.

Şiir yaşamın örselenmiş diyalektiğidir,
kendini var eden çelişkilerin çelişik mantığı içinde,
kendiliğinden yaşanan.