Abdil Işık - Suskun

Öfkesinden kuduran bir iç denizdim.
Ritmini yitirirken Musanın asası.
Nuhun gemisinde yer bulamazdı,sımsıkı sararken esaret dalgası.
Hüznün bahçesinde bahtiyardı,kor ateşlerde yanan yürekler.
Kelimelerin zamansız gidişine inlerdi nağmeler.
Dar sokaklardı ürkek adımlarla arşınladığım.
Kurumuş dalllardan salkım saçak düşen yapraklardı,kaldırımların süsü.
Kelebeklerdi gökyüzünün maviliğinde usulca süzülen.
Bir yalnızlık türküsü idi şehri kaplayan.
Belki yine gelirim sen kokan bu şehire.
Belkilerin kırgınlığında,turuncu baharlar yaşarız