Abdil Işık - Serseniş

Dilsizdi,hülyasında kaybolduğum,
Asi nehirler kadar çoşkundu sessizliği
Dilini bilmediğim bir yalnızlık senfonisi,
Yankılanır sessizce,
Bitmeyen bir şiir misali,
Şairin yorgun kaleminde.

Silik ve solgun yüzlerdi,baharın kokusunu içine çeken.
Yitip giden düşlerdi,soluduğun her nefeste.
Nefessiz kalışın belkide bu yüzdendi.
Yüzünde belli belirsiz bir gülümseme ile.
Takıp takıştırıp,güneş kızıllığındaki entarini.
Cellat sofrası kurulurken, yitirirsin aşkı.
Kınında sakladığı zehirde.