Abbas Paksoy - Zamane

Zamane insan', bilmez halinden.
Sen de anlamazsın onun dil'inden.
Faydalanmak istersen, çöplüğünden,
Paha biçip de, satar insanoğlu.

Eğer ki cebi, para'yla doluysa.
Sırtına giydiği, tilki çul'uysa,
Aciz beyni de, şeytan'ın kul'uysa,
Seni, el'iyle, yiter insanoğlu.

Biner araba'sına, basar gaz'a.
Kaset'ini koyup da, dalar saz'a.
Binmek isteyince, çekilir naz'a.
Alay edip de, gider insanoğlu.

Varıp otursa, küçük bir makam'a,
Kendini benzetir, bir başbakan'a.
Hemen yardımcı olur, can yakana.
İşin yolunu, bilir insanoğlu.

Çıkarı olmayınca, iş bitirmez.
Bir fakir'i, sofra'sına götürmez.
Haksız servet'ine, zarar getirmez.
Yumruğu sıkıp, yalar insanoğlu.

Şayet, sevmek istersen, bir güzel'i,
Cebinde olmalı, para gazel'i. El'inde olursa, servet'in sel'i,
Onun peşine, düşer insanoğlu.

Zengin olmak, gider, kul'un hoş'una.
Onca mal'a, sahip olur boşuna.
El'iyle sıkıntı, alır baş'ına.
Yaratan'ı, unutur insanoğlu.

Yaş'ı elli'yi, bulunca sarsılır.
Yetmiş'inde kol'lar, yana asılır.
Gür ses'i de, çıkmaz olur kısılır.
Geçmişiyle, övünür insanoğlu.

Kötü yol'lara, harcamış irkmeyi.
Felekten yiyince, sırlı tekme'yi,
Çabuk öğrenir, nime' öpmeyi.
Yaratan'ı, hatırlar insanoğlu.

Söz'üm, insan olmayan insan'lara.
Allah'ım, muhtaç etmesin onlara.
Din'i, iman'ı, olmuş, kara para.
İlle, para, para, der insanoğlu.

Paksoy'um, dünya'da gördü bunları.
Herkes gibi, çıktı tatlı can'ları.
Damar'da, dolaşmaz oldu kan'ları.
Bir tek kefen'le, gitti insanoğlu.