Abbas Paksoy - Tövbe Ettim

İnsanlar söz veriyor, yapmıyorlar.
Allah'a inanıyor, tapmıyorlar.
Haram yol'dan, geri sapmıyorlar.
İnsanları sevmeye, tövbe ettim.

Kötü el'ler de, çiçekler mis kokarlar.
Karşıma geçip, zalimce bakarlar.
Ben kül olmuşum, daha da yakarlar.
Çiçekleri sevmeye, tövbe ettim.

Biraz acayiptir, şehir hayatı.
Asla seçemen, tazeyle bayatı.
Herkesin vardır, belli bir fiyatı.
Şehirleri sevmeye, tövbe ettim.

Gittim, sakin dedikleri köylere.
Para etmiş, kır, bayır, tepe, dere.
Şehirden çok rastlarsın, efe'lere.
Köylerini sevmeye, tövbe ettim.

Ulağımız diyorlar, boz eşeğe. İt'i oturtturmuşlar, başköşe'ye.
Tavuklar bile, gelmiyor neşeye.
Hayvanları sevmeye, tövbe ettim.

Hangi güzele, açtımsa gönlümü,
Şaşırdım, göremez oldum, önümü.
Düz yol'da, bulamıyorum yönümü.
Güzelleri sevmeye, tövbe ettim.

Dünya'nın, bütün mekânları bozuk,
Herkes, bir birine atıyor kazık.
Mahlûkatların, nefis'leri azık,
Kâinat'ı sevmeye, tövbe ettim.

Tövbeliyim, tövbemi asla bozmam.
Paksoy'sam, fuzuli bir kelam yazmam.
Nefsimin peşine, düşüp de gezmem.
Yeminimi tutmaya, tövbe ettim.

.