Abbas Paksoy - Öğüt

Öğütlerim, gitmez ama hoş'una.
Kendini kandırın, boşu boş'una.
Sakın güvenme, elin varoş'una.
Onlar senden, daha beter be evlat.

Göz'ünü diker, senin saf'lığına.
Ne eder, eder, düşürür ağı'na.
Asla acımaz, gencecik çağı'na.
Durduğun yerde de, çatar be evlat.

Baş'ındaki bela, artar eksilmez.
Dertlerini, senden başkası bilmez.
Yüz'ün gülse de, öz'ün asla gülmez.
Memleket göz'üne, tüter be evlat.

Sana karşı, daima güler, yüz'ü.
Gayet tatlı olur, hile'li söz'ü.
Kötülük doludur, nefsi'nin öz'ü.
Elin oğlu seni, yiter be evlat.

Sen dayı'sın der, atar ileriye.
Kendisi, hemen çekilir geriye.
Hele, bir bakın der, şu deliye.
Kendi horoz olup, öter be evlat.

Seni kullanır, iş'ini bitirir.
Suç'u işletip, peşinden getirir.
İspiyon eder, yerine yetirir.
Önce sever, sonra atar be evlat.

Doğruyu ararken, giden eğriye,
Önüne gelen de, gel der beriye, Artık, dönüşün kalmamıştır, geriye,
Bu oyun'lar, sana batar be evlat.

Elin adamı, bakmaz gözyaşına.
Zehir'le, zemberek, atar aş'ına.
Olmadık belayı, sarar baş'ına.
Suçlu kervan'ına, katar be evlat.

Onlar, doğru yol'u, çoktan yitirmiş.
Senin gibi, nicesini bitirmiş.
Bütün sır'ları, önüne getirmiş.
Üç beş kuruşa da, satar be evlat.

Sen, ne dersen de, kimseler anlamaz.
Şahit'leri dinler, seni dinlemez.
Sen inlersin, sahtekârlar inlemez.
Doğru hesabın, ters tutar be evlat.

Güya, bir hayal'in vardı, içinde.
Filiz verdi ama, kaldı içinde.
Dertlerin, üst üste doldu içinde.
Gizli plan'ların, yatar be evlat.

Varıp da, yaslanma, çürük dayağa.
İmam yatırmadan, yağlı kayığa,
Toparla da kendini, kalk ayağa.
Senin ettiklerin, yeter be evlat.

Paksoy sana gösterdi, doğru yol'u.
Sense, hayal ettin, para'yı, pul'u.
Bu gidişle bulaman, kıllı çul'u,
Ömrün sıkıntıyla, biter be evlat.