Abbas Paksoy - İtiraf

Hatırlıyorum, küçücük çocuktum.
Kötülülerden uzak, tertemizdim.
Güneş kadar, parlak ve sıcaktım.
Gülmek, eksik olmazdı, yanağımdan.

Cıvıl, cıvıl, oynardım çocuklarla.
Her şeyimi, paylaşırdım onlarla.
Oğulla-ana olurduk, kum'larla.
Akşam olup, güneş batmasın derdik.

Ama, güneş acımazdı bizlere.
Karanlık salardı, üzerimize.
Gündüzkü oyun'ları, beraberce.
Gece oynardık, rüya'larımızda.

Toz, pembe, yaşıyorken dünya'mızı.
Geçim telaş'ı, kesti hız'ımızı.
Oyun kabul etmiyor, yaş'ımızı.
Hayalde kaldı, oyun'ların iz'i.

Dedeler derdi, dünya çok zalim.
Anlamaya yetmezdi, benim halim.
Rahmetli oldu, öldü, gitti, âlim.
Hiç anlamadığımız, sır'larıyla.

Çözüyorum, sır'larını, yavaş yavaş.
Yaşamaksa, çok kalleşçe bir savaş.
İnsanlarda, merhamet, vicdan yokmuş.
Bunu, tuzağa düştükçe anladım.
Bize, can'a sevgiyi öğrettiler.
Bize, kul'a yardımı öğrettiler.
Bize, hakka iman'ı öğrettiler.
Kötü olman dedi, ata'larımız.

Doğru söylemek, haksızlık oluyor.
Yalan söylemek, içimden gelmiyor.
İkisine de, kafa'm bocalıyor.
Yaşamak ile, ölüm gibi bir şey.

Kimler çoksa, haklı onlar oluyor.
Doğrudan, yalancı şahit buluyor.
İçimden, Allah'a isyan geliyor.
Nerde kaldı, şu kehanet'in, göster diye.

Keşke, hep çocuk kalsaydım, diyorum.
Sır'lara yapamıyorum, bir yorum.
Çaresizce, sır yolda gidiyorum.
Kader'in, tuzağına düşerekten,

Zalimleri geçemedim, yarış'ta.
Başarılı olamadım, barış'ta.
Parmak'ların kısa geldi, karış'ta.
El'imden aldılar, nem var, nem yoksa.

Ecel gelip, başucuma dikildi.
Göz'üme, ilah'tan perde çekildi.
Paksoy, kefen'le kabre ekildi.
Hadi, Allah rahmet eyleye, dendi.