Abbas Paksoy - Filistin

Toprak, tüfekler, mermiler sıkıyor.
Çocukların, al kanları akıyor.
Şerefsizler, alay edip bakıyor.
Sabıların, gül kokuyor Filistin.

Bıyıkları taze, yenice bitmiş.
Özgürlük, her zaman gözünde tütmüş.
Senin için, koşup ölüme gitmiş.
Yiğitlerin, er kokuyor Filistin.

Gelin olup, duvağını takmamış.
Elleri kınalı, mumlar yakmamış.
Düşmanlarla savaşmaktan, bıkmamış.
Güzellerin har, kokuyor Filistin.

Puştun dişleri, sırtarıp gülüyor.
Dünya alem, onları biliyor.
Eri, oğlu, kucağında ölüyor.
Anaların, ter kokuyor Filistin.

Yıllar boyu, biraz huzur görmedi.
Kimseler, imdada kulak vermedi.
Hınzır döllerini, yere sermedi.
Babaların, ar kokuyor Filistin.
Savaş, canımıza yetti dediler.
Nice yiğidimiz, gitti dediler.
Bağrımızda, diken bitti dediler.
Ninelerin, cır kokuyor Filistin.

Ne zor günler gördü, neler geçirdi.
Torununa, kanlı sular içirdi.
Masum kuzulara, kefen biçirdi.
Dedelerin, sır kokuyor Filistin.

Bombaların sisi, boynunu bükmüş.
Bütün yeşillikler, kurumuş çökmüş.
Yaprak açmadan, dallarını dökmüş.
Çiçeklerin, kül kokuyor Filistin.

İsrailoğlu, bir kâfir yetirdi.
İt oğlu Şaron'u, başa getirdi.
Yaser Arafat, ömrünü bitirdi.
Toprakların, yâr kokuyor Filistin.

Kudüs'tür bunların, asıl emeli.
Boş bir hayale, attılar temeli.
Osmanlının, ordusuna demeli.
Paksoy'umda, ser kokuyor Filistin.