Abbas Paksoy - Düzen Tutmadı

Babamın, bedeninden çağlamıştım.
Ümidimi, anama bağlamıştım.
Geçimimi, beleşe sağlamıştım.
Bağımı kestiler, düzen tutmadı.

Tam kırk gün, çıkarmadılar hamamdan.
Gene de, vazgeçemedim anamdan.
Memelerindeki, sütlü mamamdan,
Rızkımı kestiler, düzen tutmadım.

Derken, biraz sevdiler, okşadılar.
Sen büyüdün, demeye başladılar.
Terbiyemi, sopayla işlediler.
Kucaktan atıldım, düzen tutmadı.

Gene de, razı olacaktım ona.
Babamın ekmeği, gerekti bana.
Onun kanından, bir bağ vardı cana. Öyle dedim ama, yine düzen tutmadı.

Delikanlıydım, asileşiyordum.
Güneş gibi parlayan, bir kordum.
Dünyanın ortasına, yumruk vurdum.
Nakavt, ben oldum, düzen tutmadım.

Artık razıydım, bir lokma ekmeğe.
Hemen, arkasından gelen, tekmeye,
Gayrı başlamıştım, tek, tek, kekmeye.
Ondan da ettiler, düzen tutmadı.

Anlarsan, çok şeyler anlattım, sana.
Daha fazla, bir şey sormayın, bana.
Paksoyum, yaşamadı, kana kana.
Ben ne yapayım ki, düzen tutmadı.