Abbas Özden - Kara Fatma

Bir türkü tutturmuş,
Kara FATMA.
Türkülerin en güzeli,
En içteni.
Susturmuş dağı taşı,
Susturmuş buğday tarlasını.
Boyun büktürmüş başaklara,
Kesmiş ağaçların hışırtısını,
Duyulmaz olmuş kuş sesleri,
Esmiyor artık deli poyraz,
Yinede bir hoş geliyor kaval sesleri.
Güneş yakıyor ortalığı,
Yakıp kavuruyor alabildiğine.
Ama,
Korkusu yok KARA' nın
...............................- güneşten yana,
Vız gelir ona doğanın zulmü,
Bilir göğüs germesini.
Onun korkusu 'kendi türküsünden'.
Gönlünü parçalıyor kaval sesleri.
Bağrı yanmış ALİ' sine,
Çocukların babası,
.....................- boyun büktürülmüş
.....................................- gurbet işçisine.
Buram buram tütüyor burnunda kokusu,
Kaybolmuyor gözlerinden.
Türküsüyle kucaklıyor ALİ' sini.
Sarıyor buğday destesinin arasına,
KARA, daha dertli söylüyor
Çatıyor kaşlarını,
Domur domur oluyor anlında terler, Sızıyor iki kaşın arasından,
Kana buluyor gözlerini,
İki göz, iki kan çanağı.
Gönlü sevda,
Elleri nasırla param parça.
Bir kaya gibi inmiş başına, insanın zulmü.
Bitsin diyor,
Bitsin bu zulüm.
Ayıran kader değil,
................. - istemem böyle alın yazısını.
Artık rast gele sallıyor orağını - KARA FATMA -
Kimini kökünden söküp,
Kimini başından uçuruyor buğdayların.
Çırpınıyor tuzağa düşmüş bir kuş misali,
Ezgisi daha sert,
Bakışı taş eritiyor.
Başaklar kapanıyor ayağına,
Esmeye başlıyor deli poyraz.
Ağaçlar hışırdayıp,
................. - kuşlar ötüşüyorlar.
Kesiliyor kaval sesi.
Davul zurna çalıyor KARA'nın gönlünde.
O şimdi Ali'sini değil
..................- Alileri düşünüyor gurbette.
Perişan,
......... - boynu bükük,
.................- makineler arasında,
........................................ - fabrikada.
Ve onların özlemiyle kavrulan,
Milyonlarca FATMA' yı......