Abantlı Atahan Çakır - Kitaplarım Nerede?

Yüksek bir sesle bağırdı çocuk
Annesine:

'Kitaplarım nerede? '
Diye.
Bir saniye bile bakmak istemiyordu
Karanlığın korkunç çehresine.

Buldu sonunda kitaplarını ve
Aldı ellerine,
Ellerinden gözlerine,
Gözlerinden beynine, Beyninden kişiliğine yükledi
Tüm aydınlığı alabildiğine.

Artık daha mutlu ve cesaretle
Bakıyordu çevresine.

Haklıydı çoçuk, hem de çok.
Çok önemliydi aydınlığın her zerresi,
Başka türlü yapacağı hiç bir şey yoktu;
Biliyordu ki!
K a r a n l ı k t a, ü r k e k ç ı k a r d ı i n s a n ı n s e s i.